Eindelijk volwassen. Dat wil niet zeggen dat je geen puberaal gedrag meer kunt verwachten. Want voor je het weet springt ze van de piano in je nek en begint ze in je haar te bijten.

Maar wel volwassen in de klassieke zin van het woord. Achttien is Miesje namelijk. Achttien jaar loopt dit schepsel met ons mee, achter ons aan, voor ons uit, of gewoon in de weg.

Achttien jaar ‘ s avonds op schoot, en venijnig blazen als je haar even opzij zet om een kopje koffie in te schenken. Of ze keert je verontwaardigd de rug toe en keurt je geen blik meer waardig.

Voor de kinderen was ze er altijd al. Bij Judith en mij was ze al voordat we trouwden. Toen we nog in een flatje woonden, hebben we haar als mager scharminkel van twee maanden oud van een boerderij opgehaald, in ruil voor een appeltaart.

Vandaag vieren we haar achttiende verjaardag. Vanmorgen vraagt ze al vroeg aandacht, alsof ze het weet, en ze poseert koket naast de wereldbol op de piano. Omdat daar haar kleurige vacht het beste uitkomt.

Ze speelt met achtergelaten legostenen, springt op de vensterbank en kijkt argwanend naar buiten. Sinds er een jonge kater naast ons woont die zich Koning waant, is Miesje meestal binnen. Maar ze lijkt er niet onder te lijden.

Het is hier immers haar huis, waarin wij slechts te gast zijn, of haar personeel. Je hebt het er voor over. Voor dat blije gemiauw als je ’s morgens binnenkomt, voor het geknor als ze zich comfortabel nestelt op schoot zodat je weet: ik kan voorlopig geen kant op.

Achttien jaar. Eindelijk volwassen. En nog vele jaren!