Eigenlijk snap je met je hoofd niet zo goed waar je ontroering vandaan komt. Je kunt immers geen woord verstaan van wat ze zingen. Wel herken je de melodie die hartstochtelijk wordt meegezongen. Een Portugese verbastering van “Blowing In The Wind”. Je luistert met je hart en neuriet mee.
Je hebt je voorgenomen in deze vakantie in ieder geval één keer naar de kerk te gaan. Je hebt de dichtstbijzijnde parochie gevonden. Maar op oude deur van De Igreja Matriz – Nossa Senhora da Assunção in Mexilhoeira Grande prijkt een papiertje waaruit je kunt opmaken dat je vandaag ergens anders moet zijn.
Een vriendelijke jongen vertelt je in het Engels dat de kerk momenteel wordt gerestaureerd en hij wijst je de weg naar het parochiecentrum, een paar straten verderop, waar de viering zal plaatsvinden. De toneelzaal op de eerste verdieping stroomt snel vol. Zo’n honderdvijftig mensen van allerlei leeftijden. Gemoedelijk is het er. Naast je een opa met zijn kleinzoon. Die schijnt met een zaklantaarn in opa’s neus en krijgt koekjes van oma terwijl de pastoor een lang en gepassioneerd verhaal houdt.
Je hebt net in de reisgids gelezen dat het in Portugal onbeleefd is om veel met je handen te spreken. Maar dat geldt klaarblijkelijk niet voor priesters. Want deze gebaart dat het een lieve lust is. Hij ondersteunt woorden die uit zijn hart lijken te komen. Af en toe herken je een woord. “Papa Francesco” zegt hij, en “dolores”. De vitale zeventiger oogt regelmatig verdrietig en lijkt iets weg te slikken. Op andere momenten kijkt hij guitig van over zijn brillenglazen het kerkvolk aan en mompelt iets waardoor een aantal mensen beginnen te gniffelen.
Het is geweldig om niks van de preek te verstaan. Dan hoef je er ook niks mee. Wel kun je helemaal meedoen met de vaste delen van de Mis. En de bijbellezingen – hier voorgelezen door een moeder met een peuter op haar arm – kun je op je mobiel in het Nederlands volgen. Je gaat mee ter communie in de stroom. Weer die ontroering. Het is dezelfde kerk als thuis. Het geheim wordt overal ter wereld met dezelfde gebaren gevierd. Je bent onder familie al ken je er geen mens.
Grote delen van de Mis kun je wat mijmeren. Je laat de woorden van de Evangelielezing van vandaag door je heen gaan. Over die mannen die na de gewelddadige dood van hun vriend en aanvoerder in de nacht maar weer gaan doen wat ze altijd al deden. “Kom, we gaan het meer op, om te vissen”. Maar voldoening geeft het niet. Hun verdriet is te groot. En ze vangen ook nog eens niks.
Dan staat er iemand vanaf de kant te roepen dat ze het net “over een andere boeg” moeten gooien. En opeens vangen ze honderdrieenvijftig enorme vissen. Zonder dat het net scheurt. Dan herkennen ze Jezus. Hoewel hij dood was, maakt hij een gezellig houtskoolvuurtje op het strand om met zijn vrienden te ontbijten. Brood en vis. Een toepasselijk maaltje hier aan de zuidkust van de Algarve.
Over welke boeg gooi jij je netten vandaag? Durf jij je iets te laten zeggen door een ander? Als je doet wat je deed, krijg je immers wat je kreeg. Ineens staat er misschien iemand aan de rand van het meer van jouw bestaan die zegt dat het anders kan.
Je gaat bijna weer terug naar Nederland en je had graag nog eens live fadomuziek willen horen, maar het toerismeseizoen is daar blijkbaar nog niet voldoende voor op gang. Het slotlied tijdens deze eenvoudige Mis maakt echter alles goed. Uit volle borst zingen alle aanwezigen, jong en oud, schor en helder, zuiver en vals a capella een Ave Maria in het Portugees. Met een melodie als een onvervalste smartlap. En weer houd je het niet droog.
