Misschien helpt het om toch ook deze eerste Adventsweek weer een eerste kaars aan te steken. Misschien als teken van hoop. Misschien tegen beter weten in. Misschien.

Taalkundig betekent “misschien” zoiets als “het zou kunnen gebeuren”. Een andere lading. Met minder nadruk op twijfel en meer op verlangen.

Zou het kunnen gebeuren, dat nieuwe begin? Een verlangen in donkere tijden. Durf je te verlangen? Nu overal oorlog woedt en Moeder Aarde wordt uitgeput?

Een eerste vlammetje. Een liedje van Verlangen. Of misschien eerst maar eens stil zijn. Luisteren, horen. En het aandurven om niks te weten. Geen vastomlijnde dichtgetimmerde waarheden. Geen stellige overtuigingen, maar een aarzelend aandachtig zwijgen. Turen, wachten, waakzaam.

Daagt ergens licht? Is er ergens een stem, een hand die wenkt, een vergezicht, een glimp van toekomst?

Advent, wat zou er kunnen gebeuren bij het licht van die ene eerste kaars?

In de Advent, de vier weken voor kerst, wordt elke week een extra kaars aangestoken. Symbool voor het groeiende levende licht, vooruitwijzend naar de geboorte van het kind met Kerstmis. Bij het licht van die vier kaarsen mijmer ik er schrijvend over.