Dit is in ieder geval een veelbelovend begin, denkt Rokus als hij merkt dat hij alles wat hij op zijn lever heeft ongecensureerd te berde kan brengen, zonder dat de ander een weerwoord produceert, laat staan een oplossing. Een betere therapeut zwijgt als het graf. Hooguit knikt hij, of humt wat, of hij herhaalt een enkel woord. Maar zelfs dat doet zijn gesprekspartner van vandaag niet. Hulde.
Dat die gesprekspartner van hout is, schuift hij gemakshalve terzijde. In dergelijke ontnuchterende nuanceringen heeft hij vandaag geen zin. Daar zit zijn hoofd te vol voor. Bovendien “Wie is van hout?” schreef Jan Foudraine al in de tijd van de antipsychiatrie, herinnert Rokus zich. De levensecht gebeeldhouwde uil die hij tijdens zijn zondagochtendwandeling langs het kanaal trof, lijkt speciaal voor hem klaar te zitten. Die kans moet je grijpen en niet gaan psychologiseren. Bovendien heeft hij vanmorgen zijn pilletjes exact op tijd ingenomen.
Zijn eigen hoofd lijkt overigens ook van hout na de afgelopen nacht. Wat een broeierige toestand! Sinds zij hem in die geur van appeltaart en Stimorol te binnen schoot, en vooral sinds dat radiointerview vorige week droomt hij elke nacht van Angelique. En elke nacht heeft ze dan die lange lavendelkleurige jurk aan.
“Ze denkt zeker dat ze Maria is!”, hoort hij zijn moeder nog misprijzend zeggen. Helemaal ongelijk kon hij haar niet geven. Je moest immers destijds van goeden huize komen om Rokus uit zijn zelfverkozen kuisheid los te weken. Voor iemand die eigenlijk het klooster in wil, is een Heilige Maagd misschien de enige die daartoe in staat is.
“Waarom ben je eigenlijk niet in het klooster gebleven?” roept Uil ineens uit het niets. Zijn stem klinkt anders dan hij zich had voorgesteld. Rauwer, en een beetje omfloerst. Alsof zijn ware aard in zijn strot zit. Hij mag dan wel de therapeut uithangen, maar eigenlijk is het gewoon een roofdier dat leeft van vlees, bloed en botten. En net zag hij hem heus wel betekenisvol knipogen toen Rokus hem vertelde over de vrijpostige fantasieën die hij er omtrent Angelique op na hield. Een blik van verstandhouding, zonder oordeel, maar ook een beetje verlekkerd. Zou hij daarom over dat klooster beginnen? Zodat hij zou gaan vertellen over wat hij daarmee verdrongen had.
Háár stem klonk trouwens óók heel anders toen hij haar radiointerview beluisterde. Terwijl ze vertelde over de helende kracht van moerasplanten klonk ze veel lichter en frisser dan vroeger. Maar ja, in die dagen rookten ze allebei nog als ketters. “Misschien klink ik zelf ook wel een stuk zuiverder tegenwoordig”, denkt Rokus, “of juist niet”, wat het begin is van een lange filosofische beschouwing over het vraagstuk of je vandaag eigenlijk wel dezelfde persoon bent als gisteren, laat staan als veertig jaar geleden. En wat dan tijd eigenlijk is, en hoe je een persoon kunt definiëren. Daar komt hij verder niet uit, zoals dat gaat met lange beschouwingen.
De vraag over het klooster blijft wél doorzingen in zijn hoofd. Hoe vaak heeft hij de afgelopen jaren niet gefilosofeerd over hoe het zou zijn om opnieuw in te treden? Daar is de wereld overzichtelijk en gaat het over wezenlijke dingen. Niet die wanstaltige drukte van alle dag. Al die mensen en apps en bezittingen. Geen “B&B Vol Liefde”, geen drillrappers en al helemaal geen “Black Friday”. Maar in kloosters wonen voornamelijk half gefossiliseerde mannen en vrouwen die nog veel ouder zijn dan hij, toch? Hij was toen altijd al de jongste. Knapt een mens daarvan op? Misschien kan hij beter kluizenaar worden, of Tiny House-bewoner. Of paalzitter, zoals Uil. Lekker de hele dag over het kanaal uitkijken zonder echt aan het leven mee te doen.
“Dit lijkt me wel weer genoeg voor vandaag”, zegt dokter Uil. “Ik moet nog even in mijn agenda kijken wanneer ik weer plek voor je heb. Ik stuur nog wel een appje.”
Hier voorgelezen en van een piano-improvisatie voorzien:
Hoi Piet,
Wij wonen aan het van Harinxmakanaal en zodoende heb ik je vanuit de woonkamer al 2 x gespot.
Dacht nog bij mezelf Piet maakt even een heerlijke ochtendwandeling. Maar volgens mij ben je juist heel druk bezig met je mooie verhaal. En er is een mooie houten beeldenroute langs het kanaal. Dus genoeg inspiratie.