Zo nu en dan kan ik niet slapen. Maar het is helemaal niet zo erg om wakker te liggen, als je maar kunt luisteren naar een kikkerconcert. Zoals ze de laatste jaren ook weer gegeven worden, in de spoorsloot voor ons huis.

Hypnotiserend bijna, het geluid van kwakende kikkers in de nacht. Zoals ik het hoorde als ik in mijn puberjaren langs de Dijksloot terugfietste naar huis, na een avond bij pastoor Thomas en Riet. Na met zelfgemaakte vlierbloesemwijn overgoten gesprekken over schepping en roeping, en nog meer dingen die eigenlijk te groot zijn voor woorden.

Of na één van die lange uitbundige avonden bij ome Cors. Diep in de donkere nacht, langs de Drecht, als mijn fiets vleugels leek te hebben. De kikkers in de sloten. Alsof ze onze euforische gesprekken over de oerkrachten van de natuur echoden, en ze optilden boven de aarde.

Of later, toen ik voor het eerst impelsltimpelstapelverliefd was (zoals Youp dat toen zo aanstekelijk noemde), maar ik haar weer los had moeten laten. Een wandeling langs de singels van avondlijk Utrecht. Sigarettenrook vermengd met kamperfoelie. En een droeve zang van groene vrienden in het donker. “Zo gaat dat jongen”, riepen ze me begripvol toe.

Toen leken de zangers jarenlang weg. De gemiddelde waterkwaliteit liet blijkbaar te wensen over. Tot op Vlieland dan, waar we zo vaak in het voorjaar waren, toen onze kinderen nog klein waren.

Daar luisterden we vol ontzag naar het oorverdovende gekwaak in de kikkerpoel,  onderaan het Vuurboetsduin, in het bos achter de vuurtoren. Ik zie nog de verbazing in de ogen van onze kleuters. Overweldigende ervaring. Misschien zijn zij het vergeten. Ik niet.