Nu mijn zoon in een Donald Duckfase zit, vind ik ineens overal exemplaren van dit generaties overstijgende tijdschrift in huis.

Hij krijgt ze via allerlei kanalen binnen. Van zolder bij pake en beppe bijvoorbeeld, of in een bundeltje vanaf de koningsmarkt. Twintig exemplaren voor twee euro. Een samenraapsel van allerlei jaargangen. En er zitten ook een paar oudjes tussen.

Zo zit ik ineens met een beduimeld exemplaar uit 1979 in mijn handen. En er gaat een vreemd nostalgisch gevoel door me heen als ik het open. Dit verhaal ken ik! Deze had ik vroeger zélf!

Ik geloof dat ik destijds nog niet echt las, maar dat ik vooral plaatjes keek, en er mijn eigen verhaal van maakte. Ik voegde er mijn eigen interpretaties aan toe, en daarmee werd het verhaal nogal eens griezeliger dan het was bedoeld.

Bij het zien van deze tekening van een tot leven gekomen dwaallichtje voel ik de spanning weer die hij destijds opriep. En bovendien ruik ik er meteen een zweem van scheerzeep en aftershave bij.

De Donald Duckjes uit mijn jeugd kwamen immers van de plaatselijke kapper Lou. Toen die met pensioen ging, kreeg ik het stapeltje, dat in de salon lag voor de kinderen die hij kapte, bij mijn laatste knipbeurt mee naar huis.

De magie van toen dringt moeiteloos door de mist van vijfenveertig jaar leven heen. Ik zit weer op mijn zolderkamertje en herinner me dat de woorden “moerasgas” en “dwaallicht” een verpletterende indruk maakten. Het leven bleek vol geheimen. En Donald Duck wijdde me in.