Alsof je geteleporteerd bent. Vanuit de chaos van het dagelijkse leven in deze hectische periode van het jaar. Naar de stilte, de wind, de wolkenluchten. Het land, het strand en het ruisen van de zee.

Het kost je geen moeite om tijdens je wandeling of fietstocht over het eiland urenlang geen mensen tegen te komen. Alleen jezelf ben je af en toe even op het spoor.

Tussen de groeven in het zand speur je naar dat wat is achtergebleven op de bodem van je ziel. Afzettingen door de tijd. Sedimenten van verleden. Flarden van een lied. En zomaar een traan.

Wat als een paal boven water staat, stelt eigenlijk weinig voor. Je meningen, je zekerheden. Zon en wier en zand en vorst. Wind en zout en water. De tijd heeft zoveel instrumenten hier, om af te kalven, bij te schaven, op te breken. Transformatie.

Er is iemand aan wie je even denkt hier. Je hebt haar kort gekend, haar jonge leven dreef al naar het wrede einde. Jullie spraken over deze tijdloze plek. Om in je hart te bewaren.

En de maan weerkaatst het licht van een verre zon door de wolken. En de zee spiegelt het schijnsel terug. En je ogen absorberen het. Op de bodem van je ziel wacht de aarde op het licht.

In deze drukke periode voor Kerst – en in de heftigheid van alles wat er gebeurt in de wereld – probeer ik aandacht te besteden aan de Advent. Om in ontvankelijkheid – met open handen – te speuren naar Licht in het donker.