De zon verwarmt je rug, terwijl je handen nog koud zijn in de vochtige kilte van de herfstochtend. Je fietst langs de rivier en komt niemand tegen. Alléén, met maximaal opengesperde zintuigen kun je niet anders dan alles in je opnemen.

De geuren van overrijpheid en verrotting. Het diepe zoet van gescheurde appeltjes in de berm, bij de verwaarloosde boomgaard van een verwaarloosde boerderij. De modderige klei van de sloten, en aan de slootkanten dampende hopen gemaaid en schijnbaar vergeten gras. Zuur en warm en troostrijk als een half vergane herinnering.

Je ziet de volheid van leven en sterven in één groots overzicht. De rijke kleuren van de bomen, en de zelfverzekerde levenskracht van aster en dahlia. Daartussen de verwaaide blaadjes, de stukjes tak, de ongedefinieerde resten van wat een eindeloze zomer leek.

Vogels vliegen een laatste rondje ten afscheid, voor ze naar verre oorden vertrekken. Vleermuizen, egels en padden ritselen nog even, voordat ze in winterslaap zullen verzinken. De tijdelijkheid van alles laat zich groots en ongemakkelijk zien. De eindigheid van je bestaan. Onder de warme gele oktoberzon, in het open landschap, ontkom ook jij er niet aan.

Terug in de stad zie je de aandoenlijke pogingen om het tij te keren. Om orde te scheppen in deze onwelkome melancholische chaos worden bladblazers aangezwengeld. En met verbeten gezichten valt een groepje geelgeheste, zware shag rokende mannen de bladeren op straat en stoepen aan.

Noch hebben ze hun hielen niet gelicht, of de bomen laten met een ironische glimlach ruisend een nieuwe lading los. Zo is ze, de herfst. En daarom hou je van haar.