Te Gast

Vanuit “onze” woonkamer keek ik vanmorgen de tuin in, waar de al krachtige zon de sneeuw van gisteren deed smelten. Daar zat ik, in mijn “hier nu”, met mijn leven, mijn gedachten, mijn zorgen en dromen. Op een plek waar ooit ook ongetwijfeld andere ogen een andere tuin in keken.

Mijn kinderen fantaseren er wel eens hardop over: wie zouden hier honderd jaar geleden hebben rondgelopen? En, sinds ik met mijn dochter de fantastische film “The Others” zag, denken we er samen wel eens half gekscherend over na welke zielen er hier nu nog rond zouden kunnen dolen.

In een film over oud Leeuwarden die ik laatst zag, is te zien hoe een bombardement in de Tweede Wereldoorlog de Spoorstraat trof. Een paar honderd meter verderop was de gevel van een huis als het onze weggeslagen. De bewoners van “ons” huis zullen de klap hebben gehoord en gevoeld, en de slachtoffers – er was een kind bij – misschien hebben gekend. Grote gebeurtenissen die op kleine schaal alles voorgoed kunnen veranderen.

En een paar jaar geleden was er een Jehovah’s getuige aan “onze” deur die als jongen in “ons” huis was opgegroeid. In ruil voor het verder laten rusten van geloofkwesties mocht hij zijn oude kinderkamer – nu de kamer van mijn zoon – best even zien. Met tranen in zijn ogen keek hij recht zijn eigen verleden in.

Zullen onze kinderen zo misschien over vijftig jaar ook langskomen bij de nu nog toekomstige bewoners? Om te zien waar ze ooit hebben gewoond, waar ze hun eerste stappen hebben gezet? En wie weet welke – nu nog in de sterren geschreven – avonturen ze zullen hebben beleefd?

Ben ik er dan nog? Lijkt me sterk. Wie kent mijn naam nog? Is de piano er nog waar ik op heb gespeeld? Of is er ergens nog een opname van een liedje dat ik heb gezongen? Of een tekst die ik heb geschreven? Weet iemand nog hoe ik rook, of hoe ik kon kijken als ik boos was of ontroerd? En doet dat er dan nog toe?

Ik hoorde vanavond in een televisieprogramma iemand zeggen “We zijn hier te gast”. En deze opmerking trof me juist nu als een donderslag. Want “hier nu” is zo onvoorstelbaar relatief. Zoals “bezit” gewoon een illusie is. Als ik zeg dat dit “ons huis” is, is dat toch niet meer dan een tijdelijke afspraak op basis van getalletjes en een handtekening? Gebakken lucht toch?

Iets meer dan honderd jaar geleden groeiden hier slechts fruitbomen. Op de oude zeeklei die ik een halve meter onder ons tuintje opspit. En over honderd jaar is dit gebied misschien wel weer opnieuw opgeslokt door de zee. Ik word er wel rustig van. Wat zou je je druk maken? We zijn slechts te gast.

In deze periode wil ik een serie schrijfsels maken over de ontdekkingstocht naar wat “Vasten” voor mij betekent. Ik wil er wat mee experimenteren. Ik ervaar het niet als een periode van dingen “niet mogen”, maar juist een tijd om aandachtiger stil te staan bij wat er allemaal te ontdekken en te ontvangen valt als je het overbodige weg durft te laten. Misschien wil je wel mee op ontdekkingstocht

Eén gedachte op “Te Gast

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *