Een oeroud ritueel vanmorgen. Op de school van mijn kinderen werd het Luciafeest gevierd. Eén meisje in een wit gewaad en een krans met brandende kaarsen op haar hoofd, liep de hele school door, terwijl de klasgenootjes van klas vier haar, ook in witte gewaden en met een lantaarn in de hand volgden. Ingetogen en als met één stem zongen ze “Santa Lucia”. En in alle klassen lieten ze hun licht schijnen en deelden ze saffraanbroodjes uit. Het was stil in de school; iedereen, kinderen van alle leeftijden en nog wat aanwezige ouders ontvingen dit magische moment, respectvol, ín het moment. En zoals het concert van Beth Hart me twee weken geleden raakte, vooral toen ze “Leave The Light On” zong, raakte ook dít licht me.

Op de Vrije School worden deze maanden allerlei oude lichtfeesten vormgegeven. Naarmate de dagen donkerder worden, wordt het verlangen naar Licht sterker. En de feesten van Sint Maarten, Sint Nicolaas, De Advent, Sint Lucia, Kerst, Driekoningen, Maria Lichtmis verwijzen naar de terugkeer van het Licht, de zon, het leven. Voor onze kinderen zijn het levende ervaringen. En als vader mag ik er een stukje van meebeleven. Of het nu is bij de dagelijkse Adventsmuziek in de hal van de school, of bij de muzikale voorbereidingen van het oude Kerstspel.

Gisteren reed ik in alle vroegte over de Afsluitdijk naar mijn moeder in Alphen aan den Rijn. En terwijl ik op de brug bij Den Oever wachtte, fotografeerde ik in het oosten het licht dat in het IJsselmeer opstond. “Nu Daagt Het In Het Oosten”, dacht ik. Een uurtje later was ik bij mijn moeder in de serviceflat. Hoorde dat ze er de avond tevoren een mooi feest in kerstsfeer had gehad. Diverse mensen hadden met haar gedanst. Muziek, licht en dans. Juist in de donkerste tijd. Hoe welkom.

Soms doet licht pijn aan mijn ogen. Is het teveel ineens. Soms is het veiliger je vast te klampen aan het donker, omdat dat vertrouwder is, je eraan gewend bent om in de schaduw te blijven. Omdat je denkt dat je niet de moeite waard bent, of omdat je je schaamt. Omdat je eenzaam bent, verdrietig, boos of bang. Ben je wel eens bang? Ik wel. Dan lijkt het me het goed dat het licht zo nu en dan door de wolken “breekt”, misschien op momenten dat je het niet verwacht. Dat het er soms even is, zodat je eraan kunt wennen. Dat het niet met schreeuwend neon, maar met een enkel kaarsje begint.