Een niet te missen rode draad. Want wat ben ook ik toch in staat om mezelf door angst en gepieker te laten leiden. Een onmiskenbaar talent om me zorgen te maken, zinloos vooruit te kijken. Apen en beren op de weg te zien. Me te laten afremmen door mijn eigen hersenspinsels en scenario’s. Of zoals een vriend van me weleens tegen me zegt: “weet je wat het met jou is: het begint met plannen en het eindigt met tobben”. Heerlijk om mensen tegen te komen die me dat af en toe eens onder mijn neus wrijven. Mensen die me oproepen, die me “opzingen” om dit los te laten. Om niet langer de koers te willen bepalen op basis van angst.

Brigitte Kaandorp lijkt vooral grappig en luchtig. Natuurlijk, dat is ze óók. Maar ze is en kan meer dan dat. Als er iemand in de kleinkunst is die heel dichtbij onze kleine en moeilijke menselijke processen komt, is zij het. Niet met hoge poëzie, maar met herkenbare taal. Op een cruciaal moment in mijn leven kwam ik haar op twee manieren tegen. Ik ontmoette Judith, die al lang fan was en die haar liedjes feilloos uit het hoofd kende. Wat was dat goed voor mij. Iemand te ontmoeten die deze energie bij mij binnenbracht. En bij Rose & Rouge werden Brigitte’s liedjes gezongen. “Rozen en Borsten” natuurlijk, het lied over verval en hoe liefde je mooi maakt. Onzin als “het was in Jouw Bolide”. Het ontroerende “Vuurwerk en Violen”, Maar vooral “Leven zonder angst”.

We zongen het uit, we leefden ons uit met dit lied: niet meer bang om te zingen, mét alle gebrokenheid in onze stemmen. Me niet meer afvragend of ik de juiste toon wel speelde. Niet bezig met ons publiek, maar met onszelf. En met elkaar. Want wat deelden we veel van onze onzekerheden. En wat getuigt dát van grote moed. dat je het aandurft om je niet groot te houden. Wat een voorrecht om samen met een heel aantal koorvrouwen een paar stemexpressiedagen te beleven. Waarin ik mocht helpen hun eigen toon te vinden. Erdoor worden geraakt, er van genieten en uitdelen.

Het is vast geen toeval dat ik, nog niet zo lang geleden, in contact kwam met Jan Kortie, “stembevrijder”. Tijdens een workshop op de studiedag van de beroepsvereniging van muziektherapeuten mocht ik zijn proefkonijn zijn. Een geweldige ervaring. Vrijuit te zingen omdat iemand je met zijn manier van begeleiden draagt en stimuleert. En tegelijkertijd herkende ik zijn methodes ook in mijn manier van werken. Vrijuit zingen, zingen zonder angst helpt om vrijuit te leven, leven zonder angst.

Enthousiast geworden over zijn methode besloot ik zijn boek te kopen. En wie schreef daarin het voorwoord? Brigitte Kaandorp! Zij vertelt hoe Jan Kortie haar stem heeft helpen bevrijden. Hoe ze bij de eerste les die ze van hem had ineens ontroerd in een kwetsbaar gebied kwam, alleen maar omdat hij tegen haar zei: “Maak maar geluid”. Dat ze van hem heeft geleerd dat ze vooral moet zoeken naar een manier om het zingen “lekker te laten voelen”. En dat dan de toehoorders het vanzelf lekker vinden klinken. En dat ze sindsdien geen zin meer heeft om te zeggen dat ze niet kan zingen. “Want ik zing namelijk gewoon op mijn manier. Punt”

Een paar jaar geleden gingen we met de vrouwen van het koor naar Brigitte Kaandorp toe. Ze hadden het ons cadeau gegeven. In een fantastisch sfeervol theatertje in Amsterdam begeleidde Cor Bakker haar. Wat hebben we daar een plezier gehad. Alsof er allerlei stromen samenkwamen. Judith wist bij sommige oudere liedjes de tekst beter dan Brigitte, zodat ze al snel door de koorvrouwen naar voren werd geschoven om te souffleren. En rond mijn afscheid van Rose&Rouge kreeg ik dit prachtige boek met de muzieknootjes, teksten en verhalen achter de liedjes. Met voorin een kus van Brigitte. Heerlijk!