Volgens Google Maps bedraagt de fysieke afstand van huis naar de grote Albert Heijn aan de Tijnjedyk ongeveer 800 meter. En volgens Vera is het geen enkel probleem om daar zowel op de heenweg als op de terugweg meer dan een half uur over te doen. Aan het einde van de ochtend is het zonnig en uitzonderlijk zacht. De lucht vol vogels, voorjaar, bloesemgeur. En al stelt het park waar we doorheen trekken als park niks voor, het groen is zelden zo fris en helder als daar en vandaag.

Onderweg zie ik een bitter kijkende jonge vrouw driftig twee piepkleine hondjes aan hun riem voortslepen, terwijl ze tegen haar zoontje dat naast haar fietst allemaal driftige en haastige dingen sist. Het zet mij stil. Dat wil ik niet, vandaag niet. Bevrijdingsdag, vrijheid en alle tijd. Dus laat ik maar met Vera meegaan, haar reis meemaken. De bloemen ruiken die zij ruikt. De slakjes, pissebedden en mieren zien die zij ziet. Het verhaal horen dat ze daarbij vertelt.

Vera danst en huppelt en springt. Opgetogen als ze is over de eerste keer dit voorjaar met korte mouwen buiten. Voelt de wind door haar haren, de bries langs haar armen. Snelheid en dynamiek zonder gejaagdheid. Wat heerlijk lijkt me dat. Wat ben ik daar toch ver vanaf geraakt. Wat is er veel dat moet, wat laat ik aan me trekken. Maar nu even niet. Want Vera bepaalt de koers vandaag. Als ze moe is, gaat ze zitten aan de kant. Plukt de bloemen die ze ziet. “Pappa, de madeliefjes die aan de onderkant roze zijn, zijn jarig! Kijk dan!”

De dakloze man die bij het bruggetje op zijn gemak een sjekkie staat te draaien – plastic tas met blikjes bier tussen zijn voeten geklemd – is de volgende ontmoeting op onze reis. Vera groet hem vrolijk. Zo gedachteloos als hij naar het water in de sloot lijkt te kijken, zo kijkt hij ook naar Vera. Een mijmering, niets anders dan hier-en-nu. Misschien ziet hij het fluitekruid groeien, of de knoppen aan de bomen opengaan. In elk geval is zijn aanwezigheid volstrekt vanzelfsprekend. Zodat hij er op de terugreis nog steeds staat. Woont nergens, maar is overal thuis.

Helemaal niet erg dat de boodschappen klaar zijn. De drukte van de winkel weer achter ons. Terugreis. Net zo lang. Dezelfde planten, dezelfde bomen, dezelfde zon. Maar dan van de andere kant. En dus volledig anders, en dus opnieuw gezien. Ik zie mezelf weer lopen. Een kind als zij, met dromerige ogen. Met achter elke hoek een nieuw geheim, uit elke boom een ander uitzicht, en ieder diertje een eigen naam. Even pakt ze mijn hand, om dan weer ergens in een berm te verdwijnen.

Gelukkig, ik spreek haar taal nog. Ben niet helemaal vervreemd van het leven op de vierkante meters om ons heen. Een pelgrimstocht is het, reis naar binnen. Zoals ik ergens las: als je onrustig bent of bang, als je je zorgen maakt of druk bent, probeer dan vooral niet voor al die problemen driftig te zoeken naar een oplossing. Die onrust is een teken dat je het contact met je bron kwijt bent, met de bodem onder je bestaan. Herstel dat contact. Adem het in. Laat je wortels het frisse water opzuigen. Kom tot bloei op de grond waarop je bent geplant. Ik was het vergeten; nu weet ik het weer. Dankjewel Vera, voor deze Bevrijdingsdag.