Maandelijks archief: februari 2021

Als Op Het Leidseplein

Zondagmorgen 21 februari, zeven uur. En de merel zingt. Buitengewoon vroeg dit jaar. Maar kennelijk kan hij zijn vreugde over het plotselinge begin van de lente niet meer binnenhouden. Het was ook lang geleden dat hij zo’n kou had meegemaakt. Overal sneeuw, ijs, harde ondergrond. De meeste van zijn soortgenoten hebben het zelfs nog nooit ervaren. Zo diep in je veren weggedoken zitten en dan nog beven van de kou. Niet wetend of het ooit nog overgaat.

En nu zingt hij uitbundig van spelen en liefde, versieren, afgewezen worden, veroveren en paren. De hormonen gieren door zijn lijf. En het mág weer. Voor de merel geen lockdown of avondklok. Anarchie en levenslust in de toppen van de bomen.

Toen ik klein was hoorde ik mijn moeder dikwijls zingen: “Als op het Leidseplein de lichtjes weer eens branden gaan, dan gaan we kijken naar het sprookje, lieve schat!” Het schiet me de laatste tijd vaak te binnen. Dit liedje van zoet verlangen, uit de donkerste tijden die haar generatie heeft meegemaakt. De hongerwinter, toen het koud was, en donker, en uitzichtloos.

Ze vertelde me erover. Hoe de mensen in de avonduren moesten binnenblijven. En hoe de ramen verduisterend werden. De straatlantaarns gedoofd. Nergens was nog licht te zien. Geen teken van leven. De dreunende dreigende bommenwerpers die in de duisternis overvlogen mochten niet zien waar ze hun dodelijke last moesten lozen.

Nu is er weer een avondklok. Er is geen honger, en er zijn geen bommenwerpers. En achter de ramen brandt licht. Maar iets van het verlangen naar een wereld die weer opengaat, herken ik. En vooral voor de jongste vogels die ernaar verlangen om uit te vliegen en de wereld te verkennen. Gelukkig is er muziek, en zijn er liedjes. Zoals toen.