Deze combinatie herken ik, dacht ik toen ik mijzelf vanmorgen bij de kassa van een afstandje bekeek. Slechts bananen en bier op de band. In mijn geval zijn de Chouffes voor het weekend bestemd, en de bananen vormen een onderdeel van een verder redelijk evenwichtig eetpatroon, al zeg ik het zelf. Nog even snel gehaald omdat we anders geen fruit in huis hebben.

Maar de herinnering die ik aan beide producten heb, gaan over iemand anders. Iemand die me dierbaar was en die ik lang heb gekend. En die in de laatste jaren van zijn leven functioneerde op niets anders dan drank, koffie met een koekje, en een paar bananen.

Zo gek kan dat blijkbaar gaan in een mensenleven. Dat je qua werk en qua intellect een rijk bestaan hebt. Dat er mensen zijn die van je houden en graag naar je verhalen luisteren. Dat je iets betekent voor anderen, dat je humor hebt en relativeringsvermogen. Dat je geniet van de natuur, van lezen, praten en van muziek. En dat toch de drank, de verdoving en de verslaving je leven langzamerhand overnemen. Dat je het stuur ervan uit handen geeft. Waardoor je steeds onrustiger en wispelturig wordt en je voor je vrienden steeds minder op jezelf lijkt.

Blijkbaar bevatten de bananen voldoende voedingsstoffen om te voorkomen dat je door vitaminegebrek het syndroom van Korsakov krijgt. Blijkbaar is dit het minimale wat je lijf en je hoofd nodig hebben om nog jarenlang te overleven. Tot je vatenstelsel het begeeft en je misschien wel 20 jaar eerder dood gaat dan wanneer je het monster had kunnen of willen afschudden.

Was dit je keuze? Of was je gewoon niet meer in staat om te luisteren naar je lijf en de bezorgdheid van je omgeving? Ik had je in elk geval nog wel even langer willen kennen. Maar laat ik de bananen maar bedanken. En hun vermogen jou er nog even bij te houden. En verder mild zijn, en mijn Chouffe langzaam en met aandacht drinken. En me jou herinneren.

Dat zomaar een krantenartikel je zo kan raken. Van meerdere kanten werd het stuk uit de Volkskrant van gisteren me toegestuurd. Ik las het en heb er de hele dag een nare smaak van in mijn mond gehad. En ik moet er iets over kwijt.

Want het raakt voor mij zowel aan mijn eigen leven als aan een paar thema’s in de maatschappij. Hoe de paradijselijke plek die Camping De Roos bij Ommen is, wordt overgeleverd aan de commercie. En alsof dat op zich nog niet verdrietig genoeg is, hoe er ook nog eens zo denigrerend en kortzichtig over wordt geschreven.

Sinds de geboorte van mijn dochter, bijna tien jaar geleden, zijn we elk jaar tenminste één keer een poos op De Roos geweest. De ruime plekken, de rust, de natuur en de mensen die er doorgaans komen: het past bij mij. Mensen die van natuur en eerlijk eten houden. En die genoeg hebben aan het heerlijk zwemwater van de Vecht, het speelstrand aan de zijarm van de rivier, de zandbakken op het terrein. En slechts een paar uurtjes WiFi per dag.

Wat was het heerlijk om met de kleuters van ons veldje vertrouwde liedjes te zingen. En ’s avonds in stilte naar de sterren te kijken. En te luisteren naar de uilen en de koekoek, de nachtegaal en de vleermuizen. We waren gast in de natuur, respectvol en bescheiden.

Het hing al een tijdje in de lucht: deze oase in het Vechtdal zou veranderen. Omdat de familie De Roos met pensioen gaat en bij gebrek aan opvolgers de camping aan het Franse concern Huttopia heeft verkocht. Het lijkt een goede partij, die ook de natuur hoog in het vaandel heeft staan. Maar ik vrees dat de natuur hier als een populair consumptiemiddel wordt geëxploiteerd. “Kijk eens wat een mooie groene plek, laten we het vol bouwen met luxe hutten”.

Het Volkskrantartikel doet voorkomen alsof de gemiddelde bezoekers van De Roos zwaar fundamentalistische antroposofen zijn. Alsof een soort sektarische gemeenschap het grondgebied heeft geannexeerd. Dat is gewoon niet waar. Het zijn de kleurrijke uitzonderingen die zich op deze plek ook welkom weten. Temidden van andere, gewone, bewust levende en natuurminnende gezinnen. Die vakantie willen vieren zonder plastic en frikandellen.

De Volkskrant kent geen nuancering in dit artikel. Ze maakt een karikatuur van de kampeerders. En de huidige beheerder, die namens Huttopia de zaak bestiert, laat zich verlokken tot de uitspraak dat hij niks van “dat antroposofische gedoe” moet hebben. En dat De Roos voor iedereen is.

Ik ben geen antroposoof, maar ik hoop van harte dat De Roos wel blijft zoals ze is. Natuurlijk veranderen de tijden en hoeft niet alles exact hetzelfde te blijven. Maar juist in deze tijd waarin duurzaamheid en milieu zo onder druk staan, lijkt het me onontbeerlijk dat er plaatsen zijn zoals De Roos. Voor mensen die van campings houden met meer lawaai en animatiemensen in konijnenpakken is er keuze genoeg. Alsjeblieft, gun ons ons paradijs!