eiland achter me
zonlicht lijkt niet te durven
omhoogrijzende zuilen verdwijnen in mist
ergens boven draaien wieken
“pas op vallend ijs”
eens zee blijft zee

dreiging

op de bodem ik
adem ongeoorloofd, gedoogd
onherbergzaam basalt
uitwaaierend korstmos
horen mensen hier thuis?

kabbeling werpt niets dan stilte aan land
met mij mee trekt de cirkel van nevel
achterliggend land leeft langzaam
gestold getij
getemd verlangen

daar brult de man zijn wanhopig geloof
vanouds op hele noten
een jongen snuift poeder
stijgt even op
boven eiland blijft eiland

ik nader een spiegel
de wereld voor
exact als die achter

of is er een poort
als in oude verhalen
ga ik erdoor
word ik gezogen
in warmere kleuren
een andere taal?

nog is er slechts zwijgen
als ik me toch omdraai
dode vogel ten tweede male
wie brandde een kaars?
vermoeden van troost?

of zie ík met andere woorden
praat ik met andere ogen
terug naar het eiland
alsnog vaste grond?