De storm van vanochtend is gaan liggen, de zon breekt hier en daar door indrukwekkende wolkenpartijen. De Fabia zoeft heerlijk over A32, A28 en A50. De CD van Björk die Vera heeft ontdekt valt eindeloos in de smaak. En geen groter genot dan een broodje frikadel bij het grote tankstation voor Zwolle. Mijn biologische speltbol smaakt ook best, daar niet van.
Het is de dag van de groots aangekondigde onderwijsstaking. Indoorspeelparadijzen hebben extra deuren geopend, maneges en tropische zwembaden overtreffen elkaar met aantrekkelijke arrangementen. Gelukkig hoeft dat voor Vera niet, want ik ben toevallig ook thuis. En omdat Jonathan gewoon naar de crèche is, ligt de weg open om samen op avontuur te gaan. “Ik wil wel eens naar het midden van Nederland, pappa. De Veluwe heet het daar!”.
Het Kootwijkerzand, waar ik vroeger ooit gelopen heb, ver voordat ik een relatie of kinderen had. Sterker nog, het was in de tijd dat ik me niet kon voorstellen ooit vader te worden, mijn religieuze ambities indachtig. Excursie met aardrijkskunde op de middelbare school. Een andere tijd. Een tijdloos landschap. Een dertig jaar oudere ik herkent het golvende zand, de geuren. Genoeg om een vleug melancholische ontroering op te roepen. Maar ik krijg niet veel gelegenheid om in het verleden te verzinken, want Vera vraagt enthousiast mijn aandacht voor alles wat ze ziet. Elke paddenstoel wordt bewonderd, en geen kever is te eng om over haar hand te mogen lopen.
Mijn dochter geeft me een spoedcursus mindfulness. Waar mijn hoofd zo gemakkelijk op hol slaat met gepieker over toekomst en gemijmer over verleden, is zij in staat om me in het onmiddellijke hier-en-nu te trekken. De pissebedden in de vermolmde boomstronken (“pissebedden zijn een soort kreeftjes, pappa”), het mos op oude stammen, kabouterholletjes en spannende spinnen. En een heuse eekhoorn die van tak tot tak springt. We leggen in anderhalf uur misschien vijfhonderd meter af. Ik wou dat ik in het dagelijkse leven net zoveel geduld met mezelf had als ik op dit soort tochtjes met haar heb.
“Pappa, wil jij later misschien bioloog worden?” Daar vraagt ze me wat. Heb je later nog iets te worden als je bijna vijfenveertig bent? Ik heb ooit wel eens dat soort dromen gehad. Bioloog worden, of natuurbeschermer. Geschiedenisleraar of flierefluiter. Of het nog niet precies weten…..Van Vera mag het. En van mezelf?
Dan de terugreis aanvaarden, door het beboste land. Een flesje drinken kopen in de de supermarkt te Garderen, op de Biblebelt, waar alle vrouwen rokken en knotjes dragen. Vera begint er onbevangen gesprekken mee. Als we het bord “Wolkom in Fryslan” zijn gepasseerd zoeken we een grote gele M om het avontuur lekker onverantwoord af te ronden.
