Maandelijks archief: maart 2017

In Het Diepe

IMG_20170325_161347

Zaterdagmiddag was het dan zover. Ze mocht afzwemmen. Samen met twee andere waterratjes, beide een kop kleiner dan zij. En dat is niet voor niks. Want Vera heeft er lang over gedaan om zover te komen. Vijf was ze toen ze begon met les, en nu is ze ruim zeven. Aan de inzet en het plezier lag het niet, maar het waren haar oortjes die haar steeds zo dwars zaten. Elke keer als de zwemles een beetje leek op te schieten, kreeg ze door het chloorwater of door een verkoudheid weer oorontsteking en mocht ze van de KNO-arts het water niet in.

Daarom was het een bijzonder moment gisteren. En er lag onbedoeld nog wat extra spanning op ook. Want al is Vera tegenwoordig voorzien van twee op maat gemaakte oordopjes (een rode voor rechts en een groene voor links), die weer met watervaste pleister op hun plek worden gehouden, en al gaat het goed met haar oren tegenwoordig, toch is er zo nu en dan een vleugje pijn (of angst voor pijn), vooral als ze diep onder water door het gat moet zwemmen. En dat is nu eenmaal een vast onderdeel van de opleiding.

We waren dus trots op haar toen ze met woest beengespartel onder water verdween en aan de andere kant van het gat weer met een brede glimlach bovenkwam. Alle andere onderdelen gingen probleemloos. Want ze geniet van het water en van het bewegen. En mede omdat ze vanwege de overdadige gehoorbescherming niet veel meekrijgt van omgevingsgeluid (inclusief de met stentorstem geroepen aanwijzingen van de badmeester), lijkt ze in het warme water in een gelukzalige droomwereld te verkeren.

Het is zo’n 37 jaar geleden dat ik zelf leerde zwemmen. De Kleine Oase in Leimuiden. Het buitenbad. Daar kreeg ik mijn eerste lessen in het ondiepe. Van die lieve mevrouw Van Dijk, die mij, bibberend roodharig ventje waarschijnlijk wel aandoenlijk vond. Ik deed mijn best, vond het ook fijn in het water, maar elke keer als ze me vertelde dat ik nu bijna wel aan het diepe bad toe was, kreeg ik spontaan een terugslag. Tot het niet meer te voorkomen was. Ook ik mocht naar het diepe. En dat was geen kattenpis.

Want daar, in en om Het Diepe Bad regeerde haar man, Meneer Van Dijk. Een gigant van minstens twee meter, met een enorme stem. En vooral met een grote stok met een indrukwekkende ijzeren haak eraan. Als ik bang was om erin te springen sloeg hij – kennelijk ter geruststelling – die haak om mijn buik en bulderde “Springen!”.

14905537899411177554108

Ook ik moest dus een angst overwinnen, zodat ik bij het ontvangen van het diploma uit de handen van deze reusachtige man, minstens net zo gelukzalig keek als Vera.

Is het toeval dat ik vandaag in de veertigdaagse online-retraite die ik volg ook een tekst voorgeschoteld krijg over door het diepe water gaan? Jezus wordt gedoopt in de Jordaan en hoort daarna pas wie hij is en waartoe hij wordt geroepen. Betekent voor mij zoiets als dit: Dat je eerst door water heen moet om echt geboren te worden. In het echt, want we komen allemaal uit vruchtwater. En ook symbolisch. Pas als je bent ondergedompeld in water van angst en dood en twijfel kom je herboren weer boven en hoor je dat je geroepen wordt bij je naam. Klauter je op het droge om bevrijd op weg te gaan.

Hoe het ook zij: Vera is trots en heeft vandaag de hele dag met haar medaille om de nek gelopen. Ze was er zelfs een beetje van in de war. Toen pake en opa belden om haar te feliciteren, durfde ze hen bijna niet te woord te staan. Misschien een beetje verlegen met het feit dat ze voor het eerst werd gelukgewenst met iets dat ze op eigen kracht had gepresteerd. Door de angst van het diepe gat heen gezwommen, en weer een kop groter boven gekomen.

IMG-20170326-WA0000