Schijnbaar boven tijd en plaats verheven. De wenteltrap op, de zware schuifdeur door, en dan, vanaf het kleine balkon het uitzicht. Waddenzee links, IJsselmeer rechts, Holland achter me, voor me Friesland. En deze dijk daar tussenin. Wie uit verre buitenlanden Nederland bezoekt, beschouwt deze plaats als een wereldwonder. De zee bedwongen, het land verbonden.

Voor mij is het anders. Vooral een rustpunt waar ik regelmatig even stilsta. Als ik de reis tussen de Randstad en Friesland weer eens maak. Alsof ik tussen deze twee werelden half droom. Ik ben niet hier, ik ben niet daar. Niet bij mijn oude ouders en bij de vrienden van mijn geboortegrond met alle veelkleurige herinneringen en ballast. Ook niet bij mijn gezin en mijn werk, met alle dynamiek, verbondenheid en verantwoordelijkheden.

Alléén maar híer zijn, deze windstille tijd tussen Oud en Nieuw. Geen 2016 meer. 2017 nog oningevuld. Hoe ingevuld ben ik, zijn wij? Is er links en rechts voldoende wilde zee en open water? Is er een rechte weg voor ons? Een “bestemming” of een pelgrimage naar ergens achter de horizon? Verknocht aan wie ons liefheeft, verstrengeld met wat achter ons ligt? Hoe vrij zijn we om te gaan en te staan? Te bewegen, te dromen, te groeien? Om soms alléén te zijn en dan weer in veilige omarming.

Een eeuwigheid geleden: kind op een grote steen aan de oever van de Westeinderplas. Het kabbelen van het water onder mijn voeten. Niemand weet dat ik hier ben, verscholen tussen het riet. Achter me de polder, de koeien, schapen, vertrouwde moedergrond. Vóór me zeeën onbestemd verlangen.

In dezelfde sfeer luister ik naar “Mare Nostrum” (Latijn voor “Onze Zee”) van Jan Lundgren, Paolo Fresu en Richard Galliano. Melodieën en harmonieën voeden melancholische zeestromen van dromen, verdriet, heimwee, hoop en hartstocht. Stroom je mee?