En Toen Werd Het Kerst

En toen werd het Kerst. We konden met J. Boere (de buurman) mee naar de Nachtmis. Ja, de mooiste Kerst van ons leven. De geboorte van Jezus herdenken, en zelf het leven in mij voelen bewegen. En de mensen die ons zagen, bemoedigden ons, en dat deed ons goed.

Zo heeft mijn moeder het opgeschreven, in haar plechtige stijl, haar verhaal over vijftig jaar geleden, toen ik voor het eerst Kerst meemaakte in de Sint Jan de Doper te Leimuiden, nog veilig in haar schoot. Zal ik tussen haar adem en hartslag door vanuit de baarmoeder het zingen hebben gehoord, het luiden van de klokken, het orgel? En de stemmen van de mensen die “Zalig Kerstfeest” zeiden en die mijn ouders “bemoedigden”? Dorpsgenoten die het wonder van deze zwangerschap konden zien. Na zoveel jaren kinderloosheid, zoveel lange jaren van verlangen en teleurstellingen.

Ik kan er niet omheen. Mijn moeder is er niet meer. Het wordt mijn eerste Kerst zonder ouders. Meer dan ooit realiseer ik me dat ik er ook níet had kunnen zijn; het is allesbehalve vanzelfsprekend dat ik hier al bijna een halve eeuw rondloop. En dat het leven toch door is gegaan, weer een generatie verder. Dat ikzelf ook vader geworden ben, en dat ik ook dit jaar weer Kerst vieren kan. Dat intense verhaal over hoe het licht juist op het donkerste moment van het jaar geboren wordt, als je het eigenlijk niet meer durft te verwachten.

Misschien rijd ik op kerstavond – ijs en weder dienende – naar Leimuiden, om op dezelfde plek als vijftig jaar geleden in de Sint Jan de Doper te zijn, in de Nachtmis, terwijl enkele meters verder de lichamen van mijn ouders rusten in de aarde. Terwijl de klok luidt, het orgel klinkt en we hoopvol zingen.

Al wie dolend in het donker in de holte van de nacht
en verlangend naar een wonder op de nieuwe morgen wacht.
Vrijheid wordt aan u verkondigd door een koning zonder macht.

6 gedachten over “En Toen Werd Het Kerst

  1. Corry van Tol

    Als je ouders er niet meer zijn ( op aarde) dan ben je een wees! Maar mijn gedachte gaan heel veel terug naar hun. Ik was de tweede in het gezin, het eerste meisje, nu zou ik graag willen weten hoe blij ze waren! Eigenlijk jammer dat je dat niet bewust meemaakt! Maar Piet wat waardevol is het nu des temeer, dat je moeder veel schreef. Ze zei eens: ik schrijf veel, dan weet Piet later hie wij leefde en dachten. Wees er zuinig op, zodat ook later oma s vertellen kunnen lezen, net als jou. Liefs Corry

    1. Hilda van der Meulen

      Beste Piet en gezin,

      Wat een ontroerend mooi verhaal.
      Kan me heel goed voorstellen dat je daar in Leimuiden wilt zijn.
      In ieder geval voor jou en je gezin een Zalig Kerstfeest en een voorspoedig nieuwjaar toegewenst met veel lichtpuntjes.

      Hartelijke groet
      Hilda van der Meulen

  2. Anne-Marie

    Hartelijk dank, Piet voor een stukje van het verhaal van je moeder en je commentaren hierop. Gecondoleerd met het verlies van je ouders. Dit verhaal geeft een extra dimensie aan ons bestaan. Het inspireert mij om te relativeren en om zelf te schrijven. Mooi

Laat een antwoord achter aan Fagner Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *