Nu…zwijgen de bomen, strekken hun takken over wijdse stilte uit

Nu…geurt bosgrond zoet en vult hoofd en hart met zinderend lome herinnering

Nu… wervelen vlinders van een onbestemd witgeel tussen groen dat jonger dan jong

Nu…overstemt de merel voor het eerst het verkeer dat raasde maar trager en trager en minder

Nu… ben ik niets meer en minder passerend getuige van een wereld niets nodig

Nu…heeft het bos genoeg aan zichzelf, het leven ontwaakt, rekt zich uit en ís.

Nu