Als Bloesem In De Nachtvorst

Wat een huisvlijt. Heerlijk om ons in deze vreemde tijden te laten dragen door een traditie. En omdat het komende zondag Palmzondag is hebben de kinderen deze week hun palmpaasstok en zonneradstok gemaakt. En omdat ik op donderdag en vrijdag de thuislessen mag geven, heb ook ik me op het fröbelen, bakken en knutselen gestort. Ik blijk er meer talent voor te hebben dan ik altijd dacht. En het leidt zo heerlijk af van de RIVM-dagkoersen.

Maar behalve afleiding geven deze symbolen ook een diepere boodschap. Want in de palmpaasstok zit het hele verhaal van de Goede Week verstopt. De versieringen en de palmtakken van het grote feest; het juichend binnenhalen van de koning. Tot het kruis waaraan die koning uiteindelijk wordt geslagen, en de haan die waarschuwend kraait. De vergankelijkheid en het nieuwe leven in één groots verband.

Twee jaar geleden lag mijn vader op sterven. Ook toen brak de lente los, en barstte de natuur uit haar voegen, terwijl de oude man langzaam naar het einde toe gleed. Het voelde, hoe paradoxaal ook, als een volkomen natuurlijk en logisch proces. Loslaten en verdriet temidden van nieuw leven en een nieuw voorjaar.

Nu voelt het allemaal een stuk ongemakkelijker. Minder voorspelbaar ook. Want de sterfelijkheid en de vergankelijkheid is nu ineens overal en kan zomaar opduiken. Ik las dat door het coronavirus onze levensverwachting ineens begint te kelderen, terwijl we tot voor kort nog optimistisch waren over het collectief bereiken van honderd jaar en meer. We worden weer even op onze plek gezet. De mens en de mensheid zijn niet onsterfelijk.

Meer dan we gewend zijn moeten we het ineens weer doen met het besef dat dit ene leven net zo kwetsbaar is als appelbloesem in de nachtvorst.

Elke keer staat er als het ware geruststellend in de statistieken dat de meeste overledenen al een onderliggende ziekte hadden. Dit lijkt me alleen geruststellend voor hen die géén onderliggende ziekte hebben, en die ook nog eens niemand kennen of beminnen met zo’n onderliggende kwetsbaarheid. Iedereen met een beetje een sociaal netwerk kent mensen die aan de “verkeerde” kant van de statistiek staan. We hebben het dus te doen met onzekerheid. En met de dreiging dat we los moeten laten.

En toch, of misschien juist daarom hangen er kleurige linten in de palmpaasstok. Omdat het kruis ook op een boom lijkt. Omdat uit lijden ook leven groeit. Omdat het komende Paasfeest daar bij uitstek ook over gaat. Over liefde en verbondenheid dwars door dood, kwetsbaarheid, imperfectie en onzekerheid heen.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *