Nu het land vanwege het coronavirus min of meer op slot zit, zie je pas hoe druk wij met z’n allen zijn. Niet alleen met werk en school, maar ook met sport, cafébezoek, uit eten, vakantie, skiën, theater, bioscoop, op visite gaan, kerk, vrijwilligerswerk.

Nu het allemaal even niet kan, nu we er ons noodgedwongen even van moeten onthouden, voelen we hoe verslaafd wij eigenlijk zijn aan al deze bezigheden. Aan consumeren, recreëren. Het vullen van onze dagen. Aangespoord door onze buren en vrienden die immers hetzelfde doen.

Gelukkig hebben we onze schermen en schermpjes nog, zodat we allemaal toch íets te doen hebben. Ik betrap mezelf erop dat ik nog meer dan anders bezig ben met het bijhouden van nieuws, sociale media, reacties op reacties. En ik word er eigenlijk alleen maar opgefokt en angstiger van. Met mijn aanboren neiging tot gepieker, is het helemaal niet goed voor me om mezelf te overladen met corona-informatie.

Misschien is het wel beter om mezelf te begrenzen en maximaal zo’n twee keer op een dag te kijken naar het nieuws en de aanbevelingen van deskundigen. Daar vervolgens op vertrouwen en ernaar handelen. En een beetje leren leven met deze onzekerheid én deze onverwachte ruimte en leegte op de vierkante meter. Zeeën van tijd ineens.

Ook ík weet niet zo heel goed raad met mijn zeeën van tijd en ruimte. Toch is dit bij uitstek een gelegenheid om in praktijk te brengen wat ik al zo lang verlang, en vaker probeer: aandachtig en rustig in het hier-en-nu leven. Minder opvullen en minder opgaan in de dagelijkse onrust.

De angst voor het grote kan misschien gerelativeerd worden met verwondering om het kleine. Aandachtig kijken naar het spelen van de kinderen of de gelukzalige slaap van de poes. De merel die over de lente zingt. Het ontvouwen van het eerste blad aan onze kleine appelboom.