“Monica”

Dat ik de harmonica van mijn opa heb geërfd, alsmede het talent om er geluid uit te krijgen, heb ik al eens verteld. En ook het verhaal hoe hij dit instrument destijds van mijn ouders heeft gekregen, toen hij net in het bejaardenhuis woonde. Ze overhandigden hem de doos met de woorden “Kijk pa, een hoed voor je, want nu je in het bejaardenhuis woont, hoef je geen pet meer te dragen”. “God bewaar me moeder, een monicaatje!”, zei hij verheugd tegen zijn vrouw, waarna hij ging zitten en er onmiddellijk de sterren mee van de hemel speelde en zong, de populaire liedjes van die dagen inbegrepen. “Meisjes met rode haren” en “Ik krijg een heel apart gevoel van binnen”.

Logisch dus dat dit kleinood mee ging naar de familiereünie van de neven en nichten Koek, afgelopen zaterdag. Maar behalve als eerbetoon en herinnering aan opa, wilde ik er graag nog een betekenis aan koppelen.

Want na de dood van opa is de “monica” eerst naar tante Cor en ome Jaap gegaan. En deze mensen zijn van grote betekenis geweest voor mij. Ze woonden in hun kleine huisje in Kudelstaart, waar ik als ik mijn ogen dicht doe, nog zomaar binnen stap. De deur, de drempel naar de keuken in kleine propvolle en gezellige woonkamer. De kelder waar ik als kind ome Jaap in opsloot omdat ik samen met tante Cor bij de recherche werkte. Het houten molentje op de schoorsteenmantel dat “Tulpen uit Amsterdam” speelde. Het water loopt me nog in de mond als ik denk aan de kaaskoekjes die tante Cor speciaal voor mij kocht. Ik kwam er graag, met bus 171 vanuit Leimuiden, die voor hun deur stopte.

Tante Cor, één van de oudere zussen van mijn vader, kreeg helaas geen kinderen. Een uitzondering in de familie waarin menig gezin uit meer dan tien personen bestond. En hoewel tante Cor het in haar leven, onder andere door die kinderloosheid, niet altijd makkelijk heeft gehad, heeft ze altijd geprobeerd er iets van te maken. Onder andere door voor heel veel anderen klaar te staan en zich samen met haar man in te spannen voor het verenigingsleven. En, niet in de laatste plaats, door op elk feestje wel een voordracht of een lied te verzorgen.

Tante Cor zag al jong mijn talent voor muziek, en ze had de generositeit om haar herinnering aan haar vader, zijn “monica”, aan mij te geven. Vandaar dat ik er afgelopen zaterdag, zo’n veertig jaar later, op de familiereünie een liedje mee heb voorgedragen dat tante Cor ook zo graag zong, “Wie kan me vertellen waar woon ik?” Met de intentie om niet alleen opa maar ook tante Cor weer even in het licht te plaatsen. Van harte.

5 gedachten over ““Monica”

  1. Ellybaars

    tante corry en ome jaap genoot ook erg van jou bezoekjes,het werd altijd in geur en kleur verteld,mooi dat je de herrinneringen even ophaalde lieve groetjes

  2. Hanneke Bouterse

    Hoi Piet, heel blij dat toch iemand in de familie dit talent heeft geërfd. En mede door jouw muzikale bijdrage van het “Koekenlied” en “Wie kan mij vertellen waar woon ik” was de reünie zeer geslaagd. De oude tijden herleefden weer even.

  3. Corry van Tol

    HÉÉRLIJK wat was dat een middag met een echt KOEKEN-GEVOEL . Zo zei ik dat tegen mijn kinderen, die ook weten wat dat betekend. De feessie van mijn ouders met natuurlijk oom Piet en tante Agatha die dan danste. Oom Piet met zakdoek en glaasje op het hoofd. Kortom Piet jij begeleiden de koeken neven, nichten en aanhang tot dit grote succes. 👍

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *