“Nou, ma, het wáren beste stoelen”, zeg ik, in een poging haar lofzang op de betreffende zitmeubelen wat te temperen. En schoorvoetend stemt ze ermee in dat ik ze in de kofferbak van mijn auto leg om ze af te voeren naar het grofvuil. Gelukkig voor haar passen er maar twee in en kan ze de andere zeven aftandse keukenstoelen houden.

Naast de genoemde keukenstoelen staan er ook nog een bank, drie leunstoelen, een loodzware salontafel en twee keukentafels in haar bescheiden seniorenappartementje. Allemaal tweede- of derdehands en stuk voor stuk met gebreken.

Waarom ze die dan toch allemaal wil houden. “Nou ja, als er eens een verjaardag is, natuurlijk!” Wie ze dan allemaal verwacht. Van de potentiële verjaarsvisitie die ze opnoemt, is driekwart al jaren geleden naar de eeuwige jachtvelden afgereisd. De anderen zijn doorgaans te oud en te gebrekkig om nog te komen. Als ik haar dat vertel schrikt ze eerst en vervolgens weet ze het ook wel weer. Er glijdt een opgeluchte glimlach over haar gezicht. Gelukkig hoeft ze niet meer zulke grote potten koffie te zetten als destijds, toen drie keer per jaar een schier eindeloze stoet familieleden onze verjaardagen bezocht. Tot diep in de nacht zag het huis blauw van de rook en menig oom en tante dito van de drank.

Zij zijn er niet meer. De stoelen nog wel. In tegenstelling tot onze generatie die zich steeds vaker van overbodige ballast probeert te bevrijden, hebben mijn ouders vooral geleerd om alles te bewaren. Voor later. Niets kan weg. Dat is toch zonde. “Je ken d’r beter mee as om verlegen zitten!”

Ik heb er wel eens een mening over als ik ontdek dat ze weer eens een deur van de kast heeft gerestaureerd met elastiek en leukoplast. Dat de foto’s die ik voor haar heb laten afdrukken, worden ondergebracht in van plakband aan elkaar hangende goedkope lijstjes die met touwtjes en punaises aan de wand worden bevestigd. De vijf splinternieuwe lijstjes die ik voor haar kocht, blijven tot het einde der tijden in hun verpakking onder in de la liggen.

Maar wie ben ik om er over te oordelen. Het is hoe ze is. Het maakt deel uit van de romantiek van haar bestaan. Hoe ze vertelt over het eerste haveloze huisje dat ze met mijn vader bewoonde. De vochtplek aan de binnenkant van het gewitkalkte eensteense muurtje leek eerst een muis, daarna een hond en tenslotte een olifant. Met een glimlach en houtskool benadrukte ze de contouren. We maken kunst van de armoe, en verhalen van de chaos. Daden van verzet en creativiteit.

Misschien moet ik het voorlopig wel bij het afvoeren van deze twee stoelen laten. Dat we de rest gewoon maar laten staan. Omdat ze juist symbool staan voor wie er allemaal ontbreekt. Zolang er nog een stoel voor je klaar staat ben je niet helemaal dood en begraven. De kamer vult zich met verhalen en de geur van verse koffie. Hier ben je thuis.