Vol Verwachting

Ik ken hem wel. Meestal sjouwt hij grote plastic tassen waarin de vorm van blikken en flessen zich aftekent. Een zware tred, blik op oneindig. Vouw in de lichte broek, smetteloos windjack. Keurig gekleed, maar in een snit van vijfentwintig jaar geleden. Toen zijn moeder hem leerde strijken zei ze: “Otto, jongen, pappa en mamma vinden het belangrijk dat jij er netjes uitziet, ook als wij er niet meer zijn!”

Ze overleden kort na elkaar, een jaar of vijftien geleden. Een half jaar later hield zijn baan bij het archief op te bestaan. En zonder zijn ouders kon hij de motivatie niet vinden om naar iets nieuws op zoek te gaan. Eerst liep hij nog zijn vaste rondjes met de oude hond, maar toen ook die doodging bleef hij voornamelijk binnen. Behalve dan voor zijn dagelijkse gang naar de Albert Heijn. Voor het pak kant-en-klare nasi of bami, zijn chocoladevla en de drank.

Overdag drinkt hij bier en leest hij zijn oude Donald Ducks. ’s Avonds strekt hij zijn lange benen op de jaren-70 salontafel uit. Hij draait eindeloos de enorme collectie science fiction films uit de boekenkast met de doorgebogen planken, terwijl hij zich bijschenkt uit de fles Beerenburg die naast zijn grote voeten staat. Meestal valt hij tijdens de derde film in slaap.

Maar vandaag is het anders. Vandaag hangt er spanning in de lucht. Want Otto heeft zijn schoen gezet. Zoals hij dat altijd mag op de eerste woensdag nadat Sinterklaas op televisie is binnengekomen. Vol verwachting klopt zijn hart.

Ik kom hem tegen als ik vlak voor sluitingstijd de Albert Heijn binnenloop om nog even een pak melk voor morgen te halen. Otto snelt net bij de zelfscankassa vandaan. Zijn mond vertrokken in een gespannen grijns. Hij loopt krommer en sneller dan anders en ik vang nog net een glimp op van het geheim voor deze nacht dat hij krampachtig in de hand op zijn rug houdt: Een chocoladeletter, een lekkere, een echte van Verkade. Een O.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *