Klankresten

20160324_143246

Midden in de Goede Week, de stille week voor Pasen een donderend, vernietigend geraas. Zo gebroken en kwetsbaar ons bestaan, onze wereld. Zoveel dromen in duigen, geliefden uit elkaar gerukt. En niemand nog veilig.

Het kan ons allemaal overkomen dat we slachtoffer worden. Of kan het nog erger? Dat we dader worden. Dat we verblind door haat de ander het licht in de ogen niet meer gunnen. Dat geweld wraak oproept en meer geweld. Ik ben bang voor terroristen. Maar ik ben banger voor datgene wat hun daden in óns teweeg kan brengen. Dat we vervreemd raken van onszelf, cynisch en naar binnen gekeerd. Dat we niet meer welkom zijn bij elkaar. Onze handen en harten gesloten.

Verhalen, liederen, symbolen, poëzie helpen mij mijn hart en handen open te houden. En een verlangen naar een wereld achter deze werkelijkheid. Niet om te vluchten en mezelf te verschuilen. Niet alsof er één politieke overtuiging of levensbeschouwing “het enige juiste antwoord” heeft. Maar ik hou wél van “mijn” traditie die leeft en uitdeelt van verhalen. Gedragen door wat de generaties voor ons hebben beleefd, geloofd, gedroomd.

En daarom wil ik dit jaar met extra aandacht Pasen vieren. Pasen, en natuurlijk ook Witte Donderdag en Goede Vrijdag, want leven en dood zijn met elkaar verweven. Van verhalen, muziek en symbolen kun je leven. Als je dorst hebt, kun je ervan drinken. Ze troosten me en zetten me aan het denken. “Echt gebeurd”? Daar gaat het me niet om. Door te vertellen en te doen wórdt het werkelijkheid. Het hoeft niet wetenschappelijk bewezen te worden. Het gaat erom dat het me in beweging zet: Daarheen ongeveer. Visioen en horizon.

Een gehavende onschuldige jonge man aan een kruis, die tijdens zijn sterven nog aandacht geeft aan de misdadigers die naast hem hangen. En die net zo hulpeloos als wij roept “Mijn God, waarom heb je mij verlaten?!” Er wordt een stukje stukje brood uitgedeeld, waarmee zijn droom en levensmoed, zijn kracht en kwetsbaarheid worden doorgegeven. Een kaarsje in het donker, een lichtgevende ontmoeting naast een open graf. Een verhaal over een volk dat met droge voeten over de bodem van de zee vlucht, weg uit angst, geweld en slavernij. En vandaag de voeten wassen van vluchtelingen die hun leven waagden in gammele bootjes.

Geen dichtgetimmerde waarheid, geen stok om mee te slaan, maar een onvoltooid verhaal. Lettergrepen, lichtwoorden, sporen in woestijnzand. Met de woorden van Huub Oosterhuis, op muziek gezet door zijn zoon Tjeerd en zo mooi gezongen door Edsilia en Tania, met het Metropole Orkest:

Klankresten van een onvoltooid verhaal
Steenlettergrepen, sporen in woestijnzand
Lichtwoorden ooit ontvangen, maar van wie?
Hij zal niet slapen, aller zielen hoeder

2 gedachten over “Klankresten

  1. Henny

    Heel mooie tekst, Piet. Ik zit vandaag nog te zwoegen op mijn blog (ook de computer zwoegt, problemen!) en ik hoop niet dat ik met mijn tekst van vandaag in herhaling valt….

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *