Bloemen En Basalt

20160310_090935

Breezanddijk, een frisse vroege ochtend in maart. Ik stop er, zoals regelmatig als ik op weg ben naar de Randstad. Merkwaardig niemandsland halverwege de Afsluitdijk. Bij het haventje aan de IJsselmeerkant de uit retro-caravans bestaande nederzetting, waar zeevissers en andere onaangepasten zich, ver van de bewoonde wereld, hebben gevestigd. Ook aan de Waddenzeekant een haven. Kaal, guur, onbewoonbaar. Bij helder weer uitzicht op de contouren van Vlieland en Texel. Maar nu slechts heiige lucht boven een rustige zee.

Ik duik diep in mijn kraag als ik de auto uitstap om over de grote basaltblokken omlaag te klauteren. Dat het zonnetje lente belooft, wordt door de oostenwind glashard ontkend. Tussen de stenen rust wat nonchalant door andere automobilisten is gedropt. Sigarettenpakjes, kauwgom, maandverband en wc-papier. Hier komt geen reinigingsdienst. Hier heerst anarchie. Dichterbij het havenhoofd meer begroeiing dan afval. Zeewier en schelpen.

En dan zie ik de bloemen. Verlepte rozen tussen het basalt. Nieuwsgierig waag ik me over het ongelijke terrein dichterbij. Naast de rozen een ouder ondefinieerbaar boeket. En een simpel glazen gedenkplaatje met een naam en twee data. Ruim veertien jaar geleden is hij gestorven, eenenzestig jaar oud.

20160310_090728

Welk verhaal gaat achter dit monumentje schuil? Welk onpeilbaar verdriet? Of opluchting na een eindeloos lijden? Heeft hij hier een ongeluk gehad of is hij als drenkeling aangespoeld? Was zijn leven uitzichtloos of kwam hij juist graag van dit uitzicht genieten en is daarom vanaf hier zijn as uitgestrooid. Ik zal het niet weten, en ik hoef het ook niet te weten. Ik voel me een voyeur. Ik maak alleen nog even een vlugge foto van de rozen. Naam en data laat ik onuitgesproken.

Maar de rozen spreken. Ze vertellen dat er op gezette tijden nog iemand op deze onherbergzame plek komt. Om te gedenken, om te mijmeren, te huilen, koesteren, bidden misschien. Partner, zoon, dochter, vriend. Op zijn minst één mens is hem niet vergeten. Geeft een teken van leven.

Achter de dijk razen met 130 kilometer per uur de forenzen tussen Noord-Holland en Friesland. Willen zo snel mogelijk dat kale rechte stuk achter zich laten. Hier stilstaan en uitstappen is buiten de tijd gaan staan. Niet meegaan in het wild geraas. Rauwe meditatie. Laat het zo blijven. Ik klim omhoog, stap in de auto en vervolg mijn weg. Stil.

20160310_091621

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *