Vera legde het me laatst uit: “Weet je pappa, God is onzichtbaar en Hij is overal. Misschien zit Hij nu wel daar op de bank en doet Hij lekker even iets voor zichzelf. Maar als je moet huilen komt Hij je tranen drogen!” Sindsdien kan ik niet meer neutraal naar dit hoekje van onze bank kijken. Misschien zit Hij daar ook nu wel even op zijn gemakje iets voor zichzelf te doen. Een boek te lezen of zijn mail checken. Of zomaar wat zitten na een lange drukke dag.

Geen idee hoe mijn zesjarige dochter aan die wijsheid komt; ik ben in ieder geval zelf erg voorzichtig met het opdringen van dogma’s en dichtgetimmerde waarheden. Maar blijkbaar heeft ze het ergens opgepikt en er haar eigen draai aan gegeven. En wat is het een aanstekelijk beeld. Daar, in mijn eigen woonkamer, zit blijkbaar, te midden van mijn rommel, mijn gezin, mijn druktes en zorgen, God iets voor zichzelf te doen. En uit een ooghoek houdt Zij in de gaten hoe het met ons gaat. Klaar om een arm om ons heen te slaan.

Het beeld dat Vera heeft van de werkelijkheid achter de dingen stelt aan mij een vraag. In welke hoek van mijn leven is er een doorkijkje naar de overkant? Leef ik in een platte wereld, of heb ik oog voor de onzichtbare achter- of binnenkant? Voel ik een bodem, ken ik een Naam, een Iemand die zich niet opdringt, maar die er altijd zal zijn? Die verlangt deel uit te maken van mijn bestaan. Bij wie ik klein mag zijn en imperfect. Bij wie ik ook afhankelijk mag zijn in plaats van alleen maar verantwoordelijk.

Ik weet niet zo goed meer of een kerk me hierbij nou helpt of tegenwerkt. Het instituut is zo verweven geraakt met macht en angst. Maar de taal, de symbolen, de muziek: ze zijn onmisbaar. Omdat ik ergens naartoe wil met mijn dankbaarheid voor het onvoorstelbaar mooie, en met mijn angst voor het onvoorstelbaar erge. En alles wat daartussen zit. Met open handen. Aan het eind van de dag uit handen geven wat ik heb gedaan, welke mooie en pijnlijke dingen ik ben tegengekomen. De mensen met hun leed en kracht. De lach, de onmacht, de hoop en de vrees.

Meer dan op de bank, meer dan waar ook elders zit Hij of Zij bij mij in de liederen. Liederen die al een leven lang in mijn hoofd zitten. Waarvan klank en woorden plotseling opkomen als ik het even niet weet. “Omdat Gij het Zijt, groter dan ons hart, die mij hebt gezien, eer ik werd geboren”. Ik hoor de warme stem van pastoor Harding weer, die dit prachtige lied van Oosterhuis voorzong. “Gij die tegen alle schijnbaar noodlot in, ons vasthoudt, wees niet niemand!”

Ik kwam er vandaag achter dat op Spotify eindelijk zo’n beetje het complete gezongen oeuvre van Huub Oosterhuis staat. Acht delen onder de titel “Laat Mij Maar Zingen”. Muziek om in te wonen en op terug te vallen. Wat heb ik er een tranen bij gelaten in al die jaren. Vooral als ik niet meer wist of ik nog wel in iets of iemand geloofde, inclusief mezelf. “Groter dan ons Hart” staat er ook op. De solo’s zijn wel een beetje met een “hete-aardappel-stem” gezongen, maar dat wordt ruimschoots goedgemaakt door de prachtige tekst, met de onsterfelijke zin “Gij die liefde zijt, diep als de zee, flitsend als weerlicht, sterker dan dood, laat niet verloren gaan één mensenkind”: