Vertraging

20160302_091518

Mijn vaders wekker liep vroeger standaard een half uur voor. Dus had hij altijd tijd óver voordat hij ’s morgens om zes uur naar zijn werk moest. Eerst op zijn gemak langs de Drecht fietsen. Prachtige lente- en zomerochtenden; de zon net op en verder nog nauwelijks verkeer. Meerkoeten, eenden, merels en mezen. Koeien tot aan hun buiken in de mist. De geur van mest en schapen, op het smalle weggetje tussen boerderij en stal van Van Egmond. En dan als eerste in de kantine. Op zijn gemak een bakkie. Mijmeren tot de plicht riep.

Wat een contrast met de haast waarin ík mezelf de dag in lanceer. Half zeven wakker. Vlug naar beneden. Vaatwasser leeg en tafeldekken. Brood smeren, tassen klaar. Pap voor de kinderen die elk moment – inmiddels vlot met Judith aangekleed – naar beneden kunnen komen. Na het ontbijt nog vlug even douchen. “Vooruit, jassen aan!” In de auto, snel langs de crèche. Een kus. Zwaaiend handje voor het grote raam. Ergernis bij het stoplicht. Die kerel, met zijn dikke BMW, dringt voor. Radio wereldnieuws; men moet op de hoogte. En hopen dat er parkeerplek is, want half negen staat mijn eerste cliënt voor de deur. Tussen auto en werkplek appjes checken. Als het lukt nog lopend de koffie, terwijl ik andere haastig passerende collega’s begroet. Dat is normaal.

Want als je niet snel leeft, schijn je niet mee te tellen. Als je niet rent sta je blijkbaar stil. Wat per saldo neerkomt op achteruitgang. Alle anderen rennen immers wél. Een tredmolen, nee een draaikolk. Zuigende werking. Zo moeilijk me er aan te onttrekken. Want ik weet het wel: echte aandacht vraagt rust. Echte wijsheid vraagt stilte. Kwaliteit heeft tijd nodig. Maar ook ik probeer te “multitasken”, ook ik verlies mijn tijd, mijn rust en mijn “eenheid” in veelheid. Ook ik heb mezelf op een avond betrapt: met één oog televisie, met het andere de tablet, terwijl ik met mijn smartphone een appgesprek voerde. En dan klagen over vermoeidheid of hoofdpijn.

En in mijn werk dan? Gelukkig lukt het me meestal wel, in de veilige afgebakende ruimte van een therapie: mijn versnelling in zijn “vrij”, achterover leunen en stil worden met die ander. “Zal ik een stukje piano spelen?” En de buitenwereld verdwijnt. Maar wat ik voor anderen aan rust en ruimte creëer, gun ik mezelf vaak nauwelijks. Werktijd of vrije tijd, meestal draait mijn innerlijke motor overuren. Is het niet met dingen doen, dan is het wel met dingen bedenken. Piekeren bijvoorbeeld, over alles wat nog moet en alles waar ik maar niet aan toe kom.

Toch heb ik een keuze. En het helpt om zo’n keuze hardop uit te spreken: “Ik wil vertragen en onthaasten!” Ik kán gewoonweg niet alles wat “men” van mij verwacht, en wat ik van mezelf verwacht. In een wereld waar alles lijkt te draaien om “efficiency”, “targets” en “deadlines” is moed nodig om langzaam en aandachtig te leven. Om één ding tegelijk te dóen, en vooral om veel dingen tegelijk te láten. “De 7 Geheimen Van de Schildpad”, een prachtig boekje vol milde aanwijzingen voor een geborgen, gelukkig leven, zegt het zo:

Met haast laat het geluk zich niet vangen. Wil je je doel bereiken, maak een omweg!

20160302_121311

Eén gedachte op “Vertraging

Laat een antwoord achter aan Esther Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *