“Is dat niet enorm oubollig en zul je dat niet heel snel zat worden?” zei een docent van mijn opleiding tegen me, toen ik vertelde dat ik niet met zijn improvisatietheatergroep mee ging doen, omdat ik net in zee was gegaan met Rose & Rouge.

Het was najaar 2001, en een medestudente muziektherapie wees me erop: een beginnend vrouwenkoor in Baarn zocht een begeleider. “Dat is echt wat voor jou!”. Ik had toen geen idee hoe intens dat “iets voor mij” zou zijn. Hoe indrukwekkend en onuitwisbaar deze groep mensen deel van mijn leven zou worden.

Bijna veertien jaar later, afgelopen zondag, trek ik mijn rode colbertje voor het eerst sinds tijden weer aan. Ik mag invallen bij Rose & Rouge. Het gaat om een beetje een last-minute optreden voor iemand die vijfenzestig wordt. De huidige dirigent kan niet, en mij is voorzichtig de vraag gesteld of ik misschien……..? Natuurlijk! Mijn hart gaat open.

Het is nu bijna drie jaar geleden dat ik na elf intense jaren gestopt ben. Wonen, werken en een jong gezin in Friesland was niet meer goed te combineren met optreden en repeteren in Baarn. En toch. Na het emotionele afscheid toen, ben ik me verbonden blijven voelen en heb ik er meer dan veel zin in samen te gaan zingen.

Het optreden vind ik eigenlijk niet zo belangrijk. Hen weer zien, ontmoeting, daar gaat het om. Het wordt een feest van herkenning. Het inzingen bij één van de vrouwen thuis. Koffie, taart en me zó welkom weten. Wat voel ik me hier gekend. En wat een weemoed, wat een herinneringen golven door me heen. We vertellen elkaar de verhalen. Over toen en nu. Over wat we hebben gedeeld, en hoe we elkaar missen.

Tussen 2001 en 2015. Wat een tijd. Teveel om op te schrijven. Want waar moet ik beginnen? Bij de tweewekelijkse repetities, die, zeker in de beginjaren steevast tot na middernacht duurden? Bij de optredens in de verpleeghuizen, of bij zieke mensen thuis? Bij de chique gelegenheden, of de verregende festivals? Bij het optreden bij Ramses Shaffy in Amsterdam, of bij de begrafenis van één van ons? Bij het gouden huwelijksfeest van mijn ouders, of bij mijn eigen bruiloft. Bij de feesten, bij de verjaardagen, de “happenings” in het “clubhuis”?

Nee, ik weet het: ik kan nooit in een paar alinea’s beschrijven wat Rose & Rouge allemaal heeft betekend in mijn jaren van volwassen worden. Eigenlijk kreeg ik jarenlang muziektherapie van zo’n twintig vrouwen. Allemaal onder begeleiding van mijn eigen piano- of accordeonspel. Meegenomen in wat muziek echt is: een stromende rivier van emoties. Liedjes als het leven zelf. Van Hazes tot Shaffy, van Kaandorp tot Alberti. Het levenslied in pure vorm ingedronken en uitgeschonken. Er zelf van geleefd én uitgedeeld.

Ik neem me voor de beker van herinneringen niet te gulzig leeg te drinken. Teveel smaken, te sterk om achter elkaar tot me te nemen. Ik doe het slok voor slok. Oftewel lied voor lied. En het eerste lied, hoe kan het ook anders, heeft alles te maken met hoe het begon en hoe het herleeft. Na afloop van van ons weerzien, gaan we in een kring staan, omarmen elkaar, en zingen “Hou me nu nog even vast, zet de tijd stil” van Pater Moeskroen.

Wat hebben we dat vaak gezongen, niet zozeer tijdens optredens, maar vooral als we het zélf wilden, of onvoorstelbaar nodig hadden. Omdat het contact van mensen die met elkaar zijn begaan ook over pijn, verdriet, verlangen en gemis mag gaan. Over vasthouden en loslaten, over de weerbarstigheid van ons bestaan. Ik voel me bijzonder omarmd en vastgehouden deze dag. En daarom is “Zet De Tijd Stil” het slotakkoord van mijn eerste geschreven verhaal over dit prachtige levenskoor. Luister maar hoe Pater Moeskroen het ons voorzong en ons hart raakte. Wordt vervolgd.